𝑅𝒶𝓃𝒹𝑜𝓂 𝒯𝒽𝒾𝓃𝑔𝓈

Όπως λέει και ο τίτλος, το σημερινό είναι διάφορα και τυχαία πράγματα (που μου έχουν συμβεί στην Κορέα) και θα ξεκινήσω από την πρώτη φορά που ήρθα στην Κορέα, δεν νομίζω να είναι μεγάλο άρθρο, ελπίζω να το απολαύσετε!

ΟΤΑΝ ΗΡΘΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΕΑ

Πρώτο ταξίδι στην Κορέα, 20 χρονών τότε και πρώτο ταξίδι γενικώς…όλα καλά και ανθηρά, μέχρι που φτάνω στο αεροδρόμιο της Κορέας. Εκεί, όταν κατέβηκα δεν είχα την εμπειρία πως καλό θα ήταν να ακολουθείς τα άτομα από την πτήση σου, και έτσι βρέθηκα να περιπλανιέμαι μόνη μέσα στο αεροδρόμιο να ψάχνω την βαλίτσα μου σε τελείως άσχετο μέρος ενώ ο άντρας μου ( τότε σχέση) περίμενε απ’ έξω. Αφού λοιπόν ρωτάω που είναι η βαλίτσα μου, έρχεται η κουφή απάντηση “Η βαλίτσα σας είναι στην Ρωσία και θα έρθει αύριο” με δουλεύετε έτσι; είμαι 1 μέρα άπλυτη, 1 μέρα με τα ίδια ρούχα, το μαλλί μου είναι ένα αίσχος αν δεν βάλω την ισιωτική και δεν έχω και αυτό που λέμε δεύτερο βρακί. (και όχι παιδιά δεν τα παραλέω ήταν η δεύτερη φορά που έβλεπα το αγόρι μου σε αυτή την κατάσταση ελάτε στη θέση μου) τελικά όντως έμεινα χωρίς βαλίτσα μέχρι την επόμενη μέρα το απόγευμα που την έστειλαν στο ξενοδοχείο και εννοείται μέχρι να έρθει η βαλίτσα δεν πήγα πουθενά και από τότε πάντα στην χειραποσκευή έχω την ισιωτική και κάποια ρούχα γιατί από ότι φαίνεται ποτέ δεν ξέρεις. Πάλι καλά που είχα δει κάτι βίντεο πριν το ταξίδι και είχα βάλει κορδέλες στην βαλίτσα και είχα βγάλει και φώτο λες και το ήξερα!

ΟΤΑΝ ΕΧΑΣΑ ΤΗΝ ΠΤΗΣΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΥΑ

Πάμε στο 2018, καλοκαίρι και είναι πάλι να έρθω Κορέα, έρχομαι και όλα πάνε καλά, καμία χαμένη βαλίτσα καμία σπασμένη βαλίτσα (το έχω πάθει και αυτό, σε άλλο επεισόδιο) Τότε δούλευα σε ξενοδοχείο και η πτήση ήταν Ιούλιο (χαμούλης για τα ξενοδοχεία) πήρα την άδεια τελικά (πάλι καλά) και ήρθα Κορέα, θα γνώριζα τα πεθερικά μου. Όλα πολύ καλά ούτε βροχές ούτε τίποτα, μέχρι και εγώ είχα εντυπωσιαστεί. (Να σημειωθεί και να κρατηθεί ότι έλειπα 10 με 20 Ιουλίου και 21 μου είχαν βάλει ρεπό για να ξεκουραστώ από το ταξίδι και να δουλέψω 22 απόγευμα, αν θυμάμαι καλά.) Αμ δε που όλα θα πήγαιναν καλά! Ξυπνάω εγώ κυρία στις 20 του μήνα το πρωί, μαζεύω τα πράγματά μου, πάω να κάνω το online check in…τι τσεκ ιν να κάνω, λέει έχει φύγει η πτήση. Παθαίνω πανικό. (μου το λεγε η μάνα μου, κοίτα παιδάκι μου την πτήση σου είσαι σίγουρη θα είσαι εδώ στις 20 του μήνα;;;;;;;) να τρέχω πανικόβλητη, τέλος του μήνα κιόλας λεφτά τίποτα και ο άντρας μου να γελάει. Τελικά πήρε τηλέφωνο τα έφτιαξε όλα, μου έκλεισε άλλο εισιτήριο που έφευγε 1 μέρα μετά, στις 21. Εγώ φουλ άγχος τι θα κάνω με τι δουλειά με τα λεφτά, και αυτός να με ρωτάει αν θέλω δωμάτιο με θέα βουνό ή θάλασσα στο ξενοδοχείο που θα πηγαίναμε για διανυκτέρευση…Τελικά έφτασα Ελλάδα στις 22 το πρωί, πήγα από το αεροδρόμιο της Αθήνας στην Πύλο και κατευθείαν για δουλειά 17.30 με 2.00 το βράδυ, ούτε τζετ λάγκ ούτε τίποτα δεν πρόλαβα να νιώσω. Μπαίνω στο γραφείο (όλες γυναίκες και όλες με σχέση εξ αποστάσεως αυτά έχουν τα εποχικά) αρχίζω να κλαίω εγώ, να μην τα πολυλογώ κλαίγαμε όλες για τις σχέσεις μας. Το συμπέρασμα από αυτό το στόρυ είναι ότι διπλοτσεκάρω τις πτήσεις μου και εννοείται έχω τη μαμα να λεει: “Σίγουρα πετάς τότε;;;; ή θα το πάθεις σαν την άλλη φορά” θα το λέει μέχρι να πεθάνει, ξεκάθαρα.

ΟΤΑΝ ΕΚΑΝΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΚΟΡΑΤΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΚΟΡΕΑ

Όταν ήρθα Κορέα για μόνιμα, πήγα αρχικά να μάθω κορεάτικα σε φροντιστήριο κοντά στην αγαπημένη Χονγκντε, ήξερα από μόνη μου να γράφω και να διαβάζω ε και όσο να ΄ναι λίγα πράγματα να λέω. Πήρα το πιο βασικό μάθημα που είχαν, τέλος πάντων δεν θα το σχολιάσω και πολύ αλλά έτσι στα γρήγορα, αυτό δεν ήταν βασικό, όλο το μάθημα γινόταν στα κορεάτικα όλοι μίλαγαν ήδη κορεάτικα, μόνο εγώ και ένας Κολομβιανός ήμασταν οι αρχάριοι εκεί, οι άλλοι δεν ξέρω γιατί. Λοιπόν, όλα οκ στο μάθημα, μετά φεύγω και έπρεπε να γυρίσω σπίτι. Πρώτη φορά μόνη στο μετρό κιόλας (είμαι και από μικρή πόλη ούτε αστικό δεν έχουμε) και εκεί, να σου μια γιαγιά προσπαθούσε να περάσει με την κάρτα της σε αυτές τις πορτούλες για τις εξόδους του μετρό. Την βλέπω με βλέπει, λέω..τώρα πρέπει να την βοηθήσω. Της κάνω νόημα να περάσει από αλλού γιατί εκεί που είχε πάει μόνο έμπαιναν δεν έβγαιναν, αλλά και πάλι, τίποτα. Έρχεται ένα παιδί εκεί της λεει η κάρτα της είναι με ελεύθερη είσοδο, να πάει σε μια άλλη “πορτούλα” φεύγει αυτός, βγαίνει η γιαγιά και τσουπ μου έρχεται και άρχισε να μου μιλάει…ρε γιαγιά δε μιλάω κορεάτικα μη μου το κάνεις αυτό. Τι να της λέω ΣΤΑ ΚΟΡΕΑΤΙΚΑ δεν ξέρω κορεάτικα, εκεί αυτή να μη με αφήνει. Κατάλαβα ότι ήθελε να με βοηθήσει και με ρώταγε που θέλω να πάω για να της πω αλλά ούτε εγώ ήξερα που θέλω να παω, (θα έπαιρνα τηλέφωνο να μου πει ο άντρας μου.) αφού μετά από πολλές φορές που είπα δεν μιλάω κορεάτικα μου λεει α…..δεν μιλάς κορεάτικα. Λέω από μέσα μου, α γειά σου! τώρα θα με αφήσεις να κάτσω με την ησιχία μου να πανικοβληθώ για το πού πρέπει να πάω; Σιωπή η γιαγιά, και εκεί που λέω τώρα θα της πω φευγώ… δώστου η γιαγιά να λέει, παιδία την άφησα σε ένα καφέ εκεί σε μια υπάλληλο να της πει τι θέλει, δεν γινόταν….Τέλος πάντων βρήκα που έπρεπε να πάω για να φτάσω στο σπίτι μου, μπαίνω στο μετρό και μετά από κάποιες στάσεις λέω άντε η επόμενη είναι η δική μου…Ετοιμάζομαι να κατέβω….δεν την είπε ποτέ τη στάση μου! αυτό έφυγε, μαζί με εμένα και δεν ήξερα που πήγαινε!!! Κατέβηκα στην επόμενη και πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου ο οποίος γέλαγε γιατί προφανώς πήρα το εξπρές που δεν κάνει στάση παντού (όπως λέει και το όνομά του είναι το εξπρές) που να ξέρω εγώ ότι έχουν και τέτοιο εδώ (το μοναδικό εξπρές σε όλο το Σεούλ είναι στην δική μου γραμμή αγαπημένη γραμμή 9) τέλος πάντων κόντεψα να φτάσω στο αεροδρόμιο, αλλά γύρισα σπίτι όλα καλά. Μετά από αυτό το μετρό της Αθήνας είναι παιδικό.

ΟΤΑΝ ΝΟΜΙΖΑ ΠΩΣ ΕΤΡΩΓΑ ΧΤΕΝΙΑ

Και το τελευταίο στο άρθρο είναι αυτό. Λοιπόν, εδώ πάμε σε ένα ιταλικό, πολύ ωραίο μαγαζί και σερβίρουν χτένια. Πρώτη φορά δοκίμασα εδώ και μου άρεσε πάρα πολύ, τα χτένια στα αγγλικά τα λένε σκαλοπς (έχει σημασία) Σε άσχετη φάση, τον Φεβρουάριο (εποχή της φράουλας στην Κορέα) έχει ένα ξενοδοχείο μπουφέ και όλα τα γλυκά έχουν φράουλα σαν κύριο συστατικό. Μόλις το ακούω λέω αυτό ήταν θα πάμε οπωσδήποτε! Πάμε λοιπόν, και εκτός από τα γλυκά είχε και κανονικό φαγητό. Και εκεί που κάνουμε το γύρω να δούμε τι θα φάμε, μου λέει ο άντρας μου: “α έχει εσκαργκό” πως κάνω εγώ το συνειρμό και λέω αααα τα χτένια, δεν ξέρω και το πέρνω στο πιάτο μου… με κοιτάει ο άντρας μου και μου λέει από πότε σου αρέσουν τα εσκαργκό; εγώ πεπεισμένη ότι είναι χτένια δεν καταλαβαίνω την ερώτηση και απαντώ ένα μου αρέσουν τι εννοείς; πάμε και καθόμαστε στο τραπέζι και βάζω το πιρούνι μου αθώα μέσα στο μικρό πιατάκι με τα βρωμοσαλίγκαρα εσκαργκό και με ξαναρωτάει, από πότε σου αρέσουν τα εσκαργκό; και ξαναλέω από τότε που τα φάγαμε! και βάζω την μπουκία στο στόμα μου και εκεί, γυρνάει και μου λεει: “Από πότε σου αρέσουν τα σαλιγκάρια!;” σοκ εγώ, τα συχαίνομαι τα σαλιγκάρια του το βάζω μέσα στο πιάτο του και του λέω τόση ώρα δεν μπορείς να μου πεις ότι είναι σαλιγκάρια;;; που μου λες εσκαργκο και εσκαργκο;;;;;;;; Ακόμα γελάει όταν το θυμάται. Διπλοτσεκάρω πάντα τι τρώω πλέων.

Αυτά για σήμερα, φώτος δεν έχει, ελπίζω να γελάσατε περιμένω να μου πείτε κάτω στα σχόλια και πατήστε αστεράκι αν σας άρεσε! Επίσης μπορείτε να κάνετε follow στο instagram