𝒯𝒽𝒾𝓃𝑔𝓈 𝐼 𝓂𝒾𝓈𝓈 𝒶𝒷𝑜𝓊𝓉 𝒢𝓇𝑒𝑒𝒸𝑒

*english version will be available soon*

Όσο μπαίνει το καλοκαίρι, τόσο αναπολώ το Ελληνικό καλοκαίρι, και με αφορμή αυτό, σήμερα το άρθρο μιλάει για όλα αυτά που μου λείπουν από την Ελλάδα.

Και ξεκινάμε με το καλοκαίρι….Τον χειμώνα δεν με νοιάζει δε θα ζηλέψω, αλλά όσο σκέφτομαι ότι είναι καλοκαίρι, η Ελλάδα έχει τόσες παραλίες και τόσα νησιά (και τι νησιά και παραλίες δεν παίζουμε εδώ) και όλοι πάνε για μπάνιο, κοκτέιλς και μαυρίζουν εγώ παθαίνω καρδιακή προσβολή που δεν μπορώ να τα κάνω αυτά. Γενικά, σαν Έλληνες δεν εννοείται καλοκαίρι χωρίς παραλία. Θα έλεγε κανείς “μα η Κορέα γύρω γύρω έχει θάλασσα”  Θάλασσα έχει, παραλίες δεν έχει και αυτές που έχει είναι μακριά και γεμάτες κόσμο, τόσα εκατομμύρια άνθρωποι εδώ. Και αν δείτε τη θάλασσα εδώ, πιο πολύ με βιότοπο μοιάζει…Για αυτό το κομμάτι όσο ανέτρεχα σε φωτογραφίες για να ανεβάσω, η σκέψη μου είναι μια. Καλαμάτα δε σε εκτίμησα όσο έπρεπε.

 

Κάτι άλλο που μου λείπει, είναι τα μπαλκόνια. Στην Ελλάδα τα περισσότερα σπίτια έχουν μπαλκόνια, με τα τραπεζάκια τους, και το καλοκαίρι ο κόσμος κάθεται έξω και πίνει τον καφέ του, τρώει παγωτό κτλ. Στην Κορέα όμως, κανένα σπίτι δεν έχει μπαλκόνι. Μόνο παράθυρα, και κάποια έχουν κάτι σαν μπαλκόνι αλλά, είναι περισσότερο ένας αποθηκευτικός χώρος παρά, ένας χώρος χαλάρωσης. Οπότε, για εμένα που περνάω αρκετές ώρες στο σπίτι, και πόσο μάλλον εν μέσω καλοκαιριού, το μπαλκόνι μου λείπει αρκετά.

 

Πάντα όταν έβλεπα κορεάτικες σειρές και κάποιος προσπαθούσε να εξαγοράσει κάποιον με ένα κουτί με φρούτα, η απορία μου ήταν μα καλά, με φρούτα; Αλλά πλέον ξέρω το γιατί. Εδώ, τα φρούτα είναι πολύ ακριβά. Ναι μεν έχουμε διαφορετική ποιότητα ζωής και μισθών, αλλά οι τιμές είναι τρελές. Τις προάλλες πήρα 3 τσαμπιά μικρά σταφύλι τύπου σταφίδα και τα πλήρωσα 8 ευρώ. Το μεγάλο σοκ βέβαια ήταν όταν είδα ένα καλάθι που μέσα είχε ένα τσαμπί σταφύλι 2 μήλα δύο αχλάδια και ένα μικρό πεπονάκι. όλο αυτό έκανε 180 ευρώ. Ακόμα θυμάμαι τα πρόσωπα των Κορεατών όταν είδαν τις τιμές στην Ελλάδα και μου λένε “το ένα αχλάδι;” διπλό σοκ όταν τους είπα είναι με το κιλό. Που να τους πας και λαϊκή.

 

Ελληνικό φαγητό. Μπορείς να φτιάξεις αρκετά στο σπίτι σου, και όντως φτιάχνω, αλλά τις περισσότερες φορές δεν υπάρχουν τα υλικά. Οπότε ή πρέπει να αυτοσχεδιάσεις ή απλά να παραιτηθείς. Η αλήθεια είναι ότι μου λείπει αρκετά ένα καλό πυτόγυρο, μια μπουγάτσα (φύλλο δεν βρίσκω) ένα τσουρεκάκι σπανακόπιτα…όλες οι πίτες τέλος πάντων. Κάποια μυρωδικά δεν υπάρχουν καν.

 

Οικογένεια και φίλοι. Φυσικά σε μια ξένη χώρα υπάρχουν στιγμές που σου λείπουν οι άνθρωποι με τους οποίους έχεις περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου. Πολλές φορές θα ήθελα να είμαι εκεί και να κάτσουμε να πούμε τα δικά μας όπως κάναμε. Και σε μία ξένη χώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μπορείς να είσαι φίλος με κάποιον εδώ, αλλά δεν μπορείς να είσαι στον ίδιο βαθμό με κάποιον από την δική σου χώρα και να μοιραστείς τα ίδια πράγματα. Και είναι και η ανησυχία πως αν γίνει κάτι δεν μπορείς να πας γρήγορα στους δικούς σου αλλά ούτε και αυτοί μπορούν να έρθουν σε εσένα. Επίσης, μου λείπει ο γάτος μου πάρα πάρα πολύ. Τις περισσότερες φορές παίρνω τηλέφωνο μόνο να μου δείξουν τον γάτο.

 

 

Ήσυχα μεσημέρια. Στην Ελλάδα τα μεσημέρια είναι πολύ ήρεμα, ειδικά στις μικρές πόλεις όπως αυτή που κατάγομαι. Δεν ακούς τίποτα το μεσημέρι και είναι ωραίο. Εδώ όμως κανείς δεν ξεκουράζεται. Ακούς συνέχεια αυτοκίνητα και κόρνες. Πολλές φορές θέλω να βγω και σκέφτομαι να βγω τις ώρες που στην Ελλάδα είναι ώρες κοινής ησυχίας. Α χα χα…Πολύ κόσμος όπως κάθε άλλη ώρα. Να μην μιλήσω τι γίνεται 5.30 το απόγευμα που σχολάνε όλοι. Δεν θέλεις να είσαι στο μετρό εκείνη την ώρα.

 

Αυτά για αρχή. όσο περνάει ο καιρός βρίσκεις τον εαυτό σου να σου λείπουν πράγματα. Βέβαια όταν είμαι στην Ελλάδα μου λείπει η Κορέα και αντίστροφα οπότε… Τέλος πάντων. πολύ θα ήθελα την δική σας γνώμη για επερχόμενα άρθρα!

with love,

TheMeanBrunette.