𝑀𝑒𝑒𝓉𝒾𝓃𝑔 𝓂𝓎 𝒽𝓊𝓈𝒷𝒶𝓃𝒹’𝓈 𝒻𝒶𝓂𝒾𝓁𝓎 (𝓈𝒽𝑜𝓇𝓉 𝓈𝓉𝑜𝓇𝓎)

*english version of the article will be uploaded soon*

Γνωρίζοντας την οικογένεια του άντρα μου το σημερινό άρθρο. Μου είχε γίνει μια ερώτηση για το πως το πήραν οι γονείς του Τζι χούν όταν με είδαν πρώτη φορά, και μιας και σήμερα έχει στερέψει η έμπνευσή μου, θα μιλήσω για αυτό. Πρώτη φορά συνάντησα τους γονείς του το καλοκαίρι του 2018. Ο άντρας μου είχε ήδη συναντήσει την δική μου οικογένεια οπότε ήταν καιρός να συναντήσω και εγώ την δική του. Ήμουν πάρα πολύ αγχωμένη, αφού είχα ακούσει πως γενικά οι Κορεάτες δεν δέχονται εύκολα ξένους για σύντροφο των παιδιών τους. Δεν θα πω ψέμματα αλλά είχα στο μυαλό μου σκηνή από κορεάτικες σειρές, μιας όχι μόνο είχαμε διαφορά κουλτούρας, αλλά εγώ ίσως ήμουν αρκετά απλή για τα δεδομένα τους. Εκείνο το καλοκαίρι δούλευα οπότε αγόρασα κάποια δώρα για τους γονείς του (να μην πάω και με άδεια χέρια). Η πρώτη συνάντηση έγινε σε ένα εστιατόριο(πάρα πολύ ωραίο, αν βρεθείτε Κορέα να πάτε!) Και έχετε δει στις σειρές που υπάρχουν κάτι εστιατόρια που ανοίγουν οι πόρτες βγάζεις τα παπούτσια σου και μπαίνεις μέσα σε ξεχωριστό δωματιάκι; Ο χώρος που μας πήγαιναν ήταν έτσι ακριβώς.

 

Όταν μας πήγαιναν στο δωμάτιο πριν ανοίξει η πόρτα σκεφτόμουν τι θα συναντήσω τώρα;;; Λες να μην με θέλουν; Να μου πουν πρέπει να χωρίσεις από τον γιο μας;(Ο άντρας μου βέβαια, μόλις του είπα αυτά που σκεφτόμουν μου είπε ότι βλέπω πολλά σήριαλ) Ανοίγει η πόρτα, και ευτυχώς, δεν είχε καμία σχέση με το πώς το φανταζόμουν. Οι γονείς του ήταν πολύ καλοί μαζί μου, βέβαια δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας, εφόσον εγώ δεν ήξερα Κορεάτικα αλλά και αυτοί δεν ξέρουν αγγλικά. ήμουν πολύ ήσυχη για τα δεδομένα μου. Ο μπαμπάς του βέβαια μιλούσε πάρα πολύ και μου θύμιζε τον δικό μου μπαμπά( όταν συναντήθηκαν αποδείχθηκε το πόσο δίκιο είχα για αυτό) Καθίσαμε αρκετή ώρα εκεί. Δεν με ρώτησαν και πολλά πράγματα, το πρώτο πράγμα που με ρώτησαν ήταν πόσο χρονών είμαι, αλλά αυτό είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στην Κορέα.Μετά από νομίζω 2 ώρες φύγαμε και αυτή ήταν η πρώτη συνάντηση. Ακόμα όταν τους βλέπω, είμαι πολύ ήσυχη, πιο πολύ γιατί δεν έχω την άνεση να μιλήσω. Φέτος ο άντρας μου με άφησε μόνη μου στο σπίτι με τη μαμά και την αδερφή του να φτιάξουμε Κίμτσι….Η φάση ήταν πολύ περίεργη μιας και αν μιλούσε η πεθερά μου πολλά κορεάτικα δεν μπορούσα να απαντήσω εγώ και δεν τα καταλάβαινα και όλα. Επίσης, αν εγώ μιλούσα πολλά αγγλικά δεν καταλάβαινε εμένα, οπότε πάντα και οι δύο κοιτούσαμε την αδερφή του άντρα μου για βοήθεια, η οποία και αυτή δεν ξέρει καλά αγγλικά, οπότε φανταστείτε πως ήμασταν. Πάντως και κίμτσι φτιάξαμε, και εγώ τα κατάλαβα όλα τα βήματα. Θυμάμαι κιόλας ότι όταν πήγα στο σπίτι της πεθεράς, ψιχάλιζε αλλά σκέφτηκα πως σίγα τώρα μην κουβαλάω ομπρέλα μιας και το μετρό είναι 2 βήματα από το σπίτι μου και στον σταθμό κοντά στο σπίτι της πεθεράς μου θα με έπαιρναν με το αμάξι. Όταν μπήκα στο αμάξι με ρώτησε η πεθερά μου αν έχω ομπρέλα, αλλά αντί να πω πως δεν την πήρα μαζί, είπα δεν έχω (το ίδιο κάνει στα ελληνικά εκείνη τη στιγμή) αλλά μετά έμαθα ότι “μάλωσε” τον καημένο τον άντρα μου γιατί δεν έχουμε ομπρέλες στο σπίτι και γιατί δεν αγόρασε. (Όταν μου το είπε είχα κλάψει από τα γέλια)

Επίσης, φέτος γνώρισα και την γιαγιά. Για την οποία, είχα αρκετό άγχος μιας και είναι αρκετά μεγάλη οπότε θα έχει άλλη νοοτροπία. Ωστόσο, όταν πήγαμε στο σπίτι της να την δούμε, σοκαριστήκαμε όλοι γιατί η γιαγιά με αγκάλιασε. Ήταν κάτι που δεν περίμενε κανείς. Μετά είπε πως είμαι όμορφη και ευτυχώς δεν είμαι ψιλή( εντάξει γιαγιά το ξέρουμε ότι δεν είμαι ψιλή μην το χτυπάς) Μάλλον η γιαγιά νόμιζε πως αφού είμαι ξένη μάλλον θα είμαι πιο ψιλή από τον Τζιχούν, ο άντρας μου όμως είναι 1,80 άρα πόσο ψιλή πια να ήμουν να τον περάσω; Πήγαμε και με τη γιαγιά να φάμε, η γιαγιά κατά ενθουσιασμένη (δεν το περίμενα) βέβαια έπαθε ένα μίνι εγκεφαλικό με το σκουλαρίκι στην μύτη που είχα.

Ρώτησα και τον άντρα μου πώς ήταν όταν γνώρισε την οικογένειά μου πρώτη φορά, και είπε πως ήταν τρομερά αγχωμένος αλλά σε εμένα έμοιαζε τόσο άνετος και χαλαρός. Νομίζω η μόνη φόρα που είδα την φρίκη στα μάτια του ήταν όταν ο μπαμπάς μου τον τράβηξε να τον χαιρετήσει με τον γνωστό τρόπο του φιλιού και εγώ δεν τον είχα ενημερώσει…όπως είπα σε άλλο άρθρο, όπως εγώ έχω πρόβλημα με το να χαιρετίσω αλλά κορεάτικα (υπόκλιση) έτσι και ο άντρας μου  δυσκολεύεται να χαιρετίσει σαν εμάς, οπότε του βγαίνει υπόκλιση.

Αυτά για σήμερα, πραγματικά δεν υπήρχε και πολύ έμπνευση, οπότε θα τα πούμε σύντομα με το άρθρο για το Κίμ μπαπ, επίσης θέλω να σας ρωτήσω αν θα σας ενδιέφερε άρθρο με συνταγές από το παλάτι, την εποχή Τζόσεον, αγόρασα ένα βιβλίο πρόσφατα με συνταγές από εκείνη την εποχή και θέλω να δοκιμάσω αρκετές! Πείτε μου στα σχόλια την γνώμη σας!

with love,

Themeanbrunette